Παγωμένη στάχτη

Τόσοι πολλοί οι βιασμοί της κενότητας

για να δημιουργηθεί η ανθρώπινη αυθάδεια

                Κι όλο το νόημα κραυγάζει στις παύσεις

Παύσεις ζωής

                                λογικής

                                                αλήθειας

Παύσεις κι αποκαΐδια

Απανθρακωμένα τα επειδή μας κρέμονται

ξεκοιλιασμένα και άνυδρα

                σε ανοιχτές σελίδες ξεχασμένων βιβλίων

εικόνες φόνων στο χρονικό ασυνεχές

με όλες τις αιτίες, δίκες.

Καταδικασμένοι.στο πυρ το ενδότερον

Εμείς

Σήμερα

Παγωμένη στάχτη, ψιλή και άτακτα στροβιλισμένη

στο ημίφως της δημιουργίας του κενού

ζοριζόμαστε γι΄ ανάσα

Κι όλοι οι ήλιοι, μακριά απ’ όλα

                                                                Π΄ ανάθεμά τους