Της αποσύνδεσης

Όταν βρέχει, νομίζω πως ο χρόνος καθυστερεί

Στρίβω τσιγάρο γεμισμένο με ψιχάλες για να μην παραδεχθώ πρόβλημα μνήμης

Βρέχομαι από πάνω ως κάτω αιτίες και επιπλέω

με τα ακροδάκτυλα σε ωκεανούς υποκατάστατων

ελέω έλλειψης ήχων και οσμών, υποθηκεύω και την αφή

Τόσα νερά χαμένα και  παρ’ όλα αυτά ξεραΐλα

σε δάκρυα και ανατριχίλες ερημωθήκαμε

Μόνο αντανακλάσεις η ζωή μας

και λόγια για λίγο αυτόφωτα κι αχνές φιγούρες ανθρωπολέξεων

 χαμένων στην μετάφραση να επιπλέουν κάπου στο βάθος σαπίζοντας

Κι ούτε ένα κύμα ρε γαμώτο πια…

               

Δώσ’ μου κάτι να ταράξω τα λιμνάζοντα.

Οτιδήποτε δωσ΄μου, να έχει ζωή μέσα του

                                                                να με κοιτάζει στα μάτια κι ας μην με ξέρει

Που δεν θυμάμαι όλα τα λάθη που θα γούσταρα να ξανακάνω

Ούτε την σειρά που έπαιζαν μουσικές στα μεγάφωνα στα άγνωστα ροκ κλαμπ των δυτικών συνοικιών, την αίσθηση για τις επερχόμενες μίξεις, το δερμάτινο λουράκι που μου χάρισε εκείνη η κοπέλα στην Ηφαίστου, το πώς μάζευε ο παππούς τριφύλλι με την κόσα 

Πως ακριβώς δηλαδή, με τον τρόπο του, μου έδειχνε την ζωή ολόκληρη

Κι όλο κολλάω στα παλιά κι αγαπημένα.

Ναι, τα θυμάμαι τα θέλω μου. Όχι ολόκληρα όμως

Αν μη τι άλλο, οι πιθανότητες είναι, πως με τόσα χρόνια εμπειρίας, θα καταφέρω επιτέλους να κάνω ένα τουλάχιστον τέλειο λάθος.

Κάπου εκεί νομίζω θα κρύβεται και το διαφυγόν νόημα, που κάθε πρωί μόλις ξυπνήσω, ψάχνω τα σύννεφα. Ανατολικά

Μετά, ξέρεις μωρέ, απλά επιβιώνουμε.

Με τον συνηθισμένα σωστό τρόπο επιβιώνουμε

…και ζούμε λέμε, μέχρι την ώρα της αποσύνδεσης

                                                      στο ραντεβού με την κόσα

Λύκε λύκε, είσ’ εδώ;

Κάθε που φοράω την νύχτα

αδέσποτες  λέξεις με παίρνουν στο κατόπι

βγάζουν μακριά κεράτινα νύχια

τα κάνουν δίκοπους λεπτοδείκτες

με κατακρεουργούν

Υποχωρώ συνεχώς

σε γρατζουνισμένες πληγές και αποστήματα

μην δραπετεύσει ότι με περιέχει

Ξέρω πως μυρίζει αγωνία το χνώτο μου

όπως θυμάμαι το άρωμά σου κι ας μην έχω όσφρηση πια

 όταν σε ακούω να μουρμουρίζεις στον ύπνο σου

και μετρώ πόσες φορές θα αλλάξεις πλευρό.

Στήνω διπλή αμυντική γραμμή

από μαξιλάρια με ανεξίτηλη στάμπα την  λύσσα μας πάνω τους

και ξεραμένες συμβάσεις

Όταν βεβαιωθώ πως αυτός ο Λύκος δεν τρώει τους δικούς του

θα ξεκλειδώσω το μπουντρούμι και δεν θα κοιτάξω πίσω

Πασαλειμμένος από πάνω μέχρι κάτω

αιμάτινα γράμματα

το χαμόγελό σου

και κομμάτια φίλων

θα αφήσω το ουρλιαχτό να με ξεσκίσει

Η μοναδική αξιοπρεπής καλημέρα

                στη μοναξιά και την απελπισία των κτηνών

Όσες φορές υπήρξε κάτι που να αξίζει να ειπωθεί, άφηνε αιμάτινα τα χνάρια του