Λύκε λύκε, είσ’ εδώ;

Κάθε που φοράω την νύχτα

αδέσποτες  λέξεις με παίρνουν στο κατόπι

βγάζουν μακριά κεράτινα νύχια

τα κάνουν δίκοπους λεπτοδείκτες

με κατακρεουργούν

Υποχωρώ συνεχώς

σε γρατζουνισμένες πληγές και αποστήματα

μην δραπετεύσει ότι με περιέχει

Ξέρω πως μυρίζει αγωνία το χνώτο μου

όπως θυμάμαι το άρωμά σου κι ας μην έχω όσφρηση πια

 όταν σε ακούω να μουρμουρίζεις στον ύπνο σου

και μετρώ πόσες φορές θα αλλάξεις πλευρό.

Στήνω διπλή αμυντική γραμμή

από μαξιλάρια με ανεξίτηλη στάμπα την  λύσσα μας πάνω τους

και ξεραμένες συμβάσεις

Όταν βεβαιωθώ πως αυτός ο Λύκος δεν τρώει τους δικούς του

θα ξεκλειδώσω το μπουντρούμι και δεν θα κοιτάξω πίσω

Πασαλειμμένος από πάνω μέχρι κάτω

αιμάτινα γράμματα

το χαμόγελό σου

και κομμάτια φίλων

θα αφήσω το ουρλιαχτό να με ξεσκίσει

Η μοναδική αξιοπρεπής καλημέρα

                στη μοναξιά και την απελπισία των κτηνών

Όσες φορές υπήρξε κάτι που να αξίζει να ειπωθεί, άφηνε αιμάτινα τα χνάρια του