Χρόνος - Νίκος Κυριακίδης (και μια προσωπική αίσθηση ανάγνωσης)

Τα έχεις κι εσύ τα σπαράγματα αναμνήσεων;

Τα βλέπεις στον ύπνο σου;

Ξεπροβάλλουν από σκιές σε καλοκαιρινές αυλές;

Από σύννεφα σταχτιά που μοιάζουν με ορτύκια;

Αυτά σε γεμίζουν αγωνία για ότι θα μπορούσε και δεν;

Της είπες όσα έπρεπε όταν;

Και δεν μου λες, όταν σκέφτεσαι τον Χρόνο σου, πόσα καλοκαίρια φοράει;

Πόσο σε καίει ο Ήλιος ακόμη και αθέατος;

Όσο σε ρουφιανεύει το Φως με τις σκιές του, θυμάσαι ποιος κάνει κουμάντο

Κι αν ο Χρόνος έχει χρώμα, τότε είναι οπωσδήποτε Κίτρινο

Σαν παιδικά καλτσάκια νεκρών παιδιών

Για να φαίνονται πιο έντονα όλα τα σκοτάδια, όλα τα γκρι της ζωής, το νερουλιασμένο αίμα, όσα σαπίζουν όταν παρέλθουν

Σου έχει τύχει να παραμιλάς, να το ξέρεις και να βγάζεις συμπεράσματα ζωής σκεπτόμενος άψυχες κούκλες;

Όλοι ξέρουν κι ας μη το μολογάνε, 

ο παρατηρητής του Χρόνου, φοβάται

με την σιωπή της μνήμης και την απουσία της,

με την θάλασσα που δείχνει ψευδοαιώνια και τον μπερδεύει,

με τα νέα μάτια που πολλοί τα λένε ψευδαισθήσεις

(Και πως το έλεγε ο Νικολαϊδης στην Γλυκιά Συμμορία; «Κι αυτός ο πούστης ο ήλιος, δεν τελειώνει ποτέ…»

Κι άρχιζε συχνά με βροχή

Και με λάσπες παρούσες ή κάπου εκεί γύρω

Και πτώματα)

Τα δε καναρίνια, σαν ψυχές Χρόνων, πάντα κίτρινα, ζωντανά ή νεκρά

Υπονοούνται παλαιά κελαϊδίσματα

Και μικρά παιδιά πάνω κάτω

Ζωντανά ή κάποτε

Οι στιγμές, μικρές δηλώσεις ύπαρξης, έχουν αποσπάσματα με λατινικούς αριθμούς μπορούν να λένε μια ιστορία ή πολλές,

έχουν τίτλους και συγχρονίζονται ταυτόχρονα ή παράλληλα ή επάλληλα,

με κίτρινα κοψίματα και εισαγωγικά

που έχουν ενσωματωμένες όλες τις παλιές απόπειρες

Απόπειρες Ζωής

Κίτρινης

Πρώην

Και λέξεις οικείες που σκάβουν

Πτυχές εγκεφαλικού ζελέ

«σε μέρη που γίνεται χάδι το αίμα

Και περιμένω στον άδειο δρόμο…»

...Φίλους

Που ευτυχώς δεν πρόλαβαν να κιτρινίσουν κι αυτοί

Τουλάχιστον κάτι έμαθα πια     

    

Ας πούμε·

«Κάνω τον κοινωνικό, κατάμονος

Διαβάζω πολύ, μέχρι την σελίδα είκοσι,

Το πολύ.

Δεν είναι βέβαια γιατρέ, ασυνήθιστα αυτά τα πράγματα»

Οι Φίλοι και πάλι

Ιδίως όταν φυσάει…

(Παραληρηματικό και αχτένιστο κείμενο-απόνερο ανάγνωσης της ποιητικής συλλογής «Χρόνος» του Νίκου Κυριακίδη, εκδόσεων «Σαιξπηρικόν»

Αποκλειστική μουσική ανάγνωσης: https://www.youtube.com/watch?v=953o5iD688Q )